Er wordt van ze verwacht dat ze op alle fronten boven hun kunnen presteren: op school, thuis, bij hun sport en in het sociale leven. Die verwachtingen komen vaak van buitenaf; ouders, docenten, trainers en ook vaak vanuit henzelf omdat ze loyaal zijn aan hun ouders, docenten en trainers.

Van jongs af aan wordt hen geleerd dat ze hun best moeten doen. En dat doen ze, méér dan dat. Alleen heeft dat bij de één een heel ander resultaat dan bij de ander want iedereen is ook anders. Het proberen gelijk te trekken van prestaties, het vergelijken met anderen, het inzetten op he

t hoogst mogelijke niveau…. Doodongelukkig worden ze er van, als dat niet naar verwachting lukt.

Waarom wordt er toch vaak alleen naar leerprestaties gekeken en niet ook naar andere skills die iemand wellicht beter liggen en waar hij/zij veel gelukkiger van wordt? Als een kind goed kan leren is het vanzelfsprekend dat het hem/haar makkelijk lukt met schoolprestaties. Maar is het eigenlijk niet veel knapper als een kind daar meer moeite mee heeft en het dán toch lukt, op eigen kracht?

Mogen kinderen die het leren lastiger vinden alsjeblieft weer op hun eigen niveau gaan leren of een mooi vak leren waarbij ze bv. met hun handen werken? Dit zou bij een hoop kinderen de druk verminderen, ze krijgen weer lucht en kunnen weer ademen en gelukkiger worden. En wat zou het mooi zijn als dit maatschappelijk net zo gewaardeerd zou worden. Want: waarom niet?