Mijn man zat beneden en die was van plan om rond 9.15 uur te gaan wandelen, als in trainen voor de Nijmeegse vierdaagse. Hij had gisteren al gevraagd of ik zin had om mee te gaan, maar ik had toen al gezegd dat ik daar geen zin in had. Ik vind 3 uur lopen op zich prima, maar tegelijkertijd is je hele ochtend ineens weg, dus nog maar een halve zondag. Juist altijd zo’n lekker dagje voor niks-aan-de-hand-dingetjes of ff ergens heen.

Ik stond te dralen en hij had al gelijk door dat ik geen zin had om te gaan hardlopen. Dus hij vroeg wederom aan me of ik in plaats van hardlopen dan toch niet wilde meewandelen. Tja, als ik me iets voorneem, dan ben ik gewend dat ik dat ook doe, dus ik had een dilemma. Uiteindelijk, omdat ik toch echt geen zin had en nog duf was door de verjaardag van gisteren, besloot ik ervoor te kiezen met hem mee te lopen. En dat was een prima keuze. Dat voelde ik al gelijk toen we startten.

Omdat het nog redelijk vroeg was, was het rustig en na een uurtje liepen we heerlijk door de polders. Die -op dit moment- verrukkelijke groene polders…Wat hou ik er toch van! Zeker omdat het nog zo lekker rustig was, half zonnetje, briesje, wat kun je daar toch van opknappen.

Het viel me weer op, ik denk dat regelmatig, dat als je buiten wandelt en dus fysiek afstand hebt van thuis, ik alles altijd in een iets ander licht zie. Het maakt niet uit of het grote of kleine zaken zijn, of het gaat om een terugblik of iets, of over je toekomst; als je letterlijk afstand neemt van dingen, zie je ze in een ander perspectief. Ik merk zelf ook vaak dat ik ineens een oplossing of alternatief zie voor vraagstukken of dilemma’s.

Een van de eerste dingen die ik altijd bespreek met mijn clienten, die bijna allemaal bij mij komen vanwege (langdurige) stress, is het naar buiten gaan, het wandelen. Als iemand overspannen is of een burn-out heeft laat ik ze beginnen met slechts 10 minuten buiten lopen, elke dag. En in de loop van de tijd laat ik ze dat, op geleide van de conditie en/of klachten, langzaam opbouwen.

Nu is lopen natuurlijk voor iedereen goed, dat is inmiddels wel duidelijk geworden.

Maar wat maakt nou dat wandelen zoveel goeds doet voor je?

Hieronder heb ik dat voor je op een rijtje gezet. 

1. Je hersenen komen tot rust. Je hoeft niets, alleen maar te lopen. Endorfines komen vrij. Dit is een stofje waardoor je je gelukkig voelt. Daarnaast is het een natuurlijke pijnstiller. 
2. Wandelen verbetert je humeur, ook al verwacht je dat niet. 
3. Door wandelen wordt je frontale kwab gestimuleerd. Dit stimuleert je creatieve vermogens, met name het probleemoplossend vermogen. Het hormoon Cortisol dat je (teveel) aanmaakt als je last hebt van stress, verdwijnt nu en daarmee verdwijnt een stukje negativiteit. Dat is een reden dat, als je wandelt, je anders tegen dingen aankijkt. 
4. Bij langdurige stress en depressie is vaak je concentratie, maar ook je begrip tijdelijk een stuk minder. Door elke dag een stukje buiten te lopen zal dit merkbaar verbeteren. 
5. Wandelen zorgt voor extra verbindingen tussen je hersencellen, waardoor je geheugen verbetert. 
6. Wandelen brengt je naar buiten en groen doet goed. 
7. De vrijheid die het buiten zijn met zich meebrengt, ten opzichte van het altijd in een beperkte ruimte zijn (thuis, werk, de supermarkt), maakt dat je je heel erg vrij voelt. 

Nou, het lijken mij redenen genoeg! Ook voor jou! Probeer er een gewoonte van te maken zo vaak mogelijk even een ommetje te maken. Of in elk geval een keer of 4 per week. Al is het maar een half uurtje. En als je conditie het nog niet toelaat, dan korter, als je maar die paar keer per week gaat.

Wil je nog meer tips om je stress te verlagen of wil je meer info over mijn coachingtrajecten waarin je de juiste keuzes gaat maken en weer gelukkig en energiek wordt? Neem dan contact met me op.