Via via was ze bij mij terecht gekomen omdat ze sinds ca. een maand overspannen was en veel stressgerelateerde klachten had. Ze was getrouwd en ze hadden een meisje van 6 jaar. 

De laatste 2 jaar had ze een hoop voor haar kiezen gekregen. Haar moeder was ernstig ziek geworden, haar vader had een zware hartoperatie gehad, haar schoonmoeder was gevallen en had daarbij 

haar heup gebroken, en 2 tantes, die ze regelmatig zag, waren overleden. Ze merkte dat er een enorme onrust in haar lijf zat, die maar niet wegging. Daarbij sliep ze slecht. Het inslapen duurde lang en het doorslapen lukte maar tot een uur of vier. Ze kreeg steeds minder zin in alles wat ze deed, vond eigenlijk niets meer echt leuk. Ook haar gevoel voor haar partner was anders; ze hield veel van hem, maar ze kon dat gevoel niet meer zo goed voelen. En het ergste vond ze dat ze ook korter was naar haar dochter was, omdat ze gewoon niet zo veel kon hebben.

Ik heb haar eerst uitgebreid laten vertellen wat er aan de hand was met haar ouders en schoonmoeder. Uit haar verhaal bleek dat ze eigenlijk nog niet eens zo bezig was geweest met wat er nou eigenlijk allemaal gebeurd was, maar vooral om voor iedereen te zorgen. Van het praktische halen en brengen naar ziekenhuizen, het huishouden voor iedereen draaiende houden, inclusief dat van haar zelf (samen met haar man weliswaar), tot ondersteuning bieden bij onderzoeken, chemokuren en het verdriet van iedereen.

Al pratende viel het me op dat ze zich bijna verontschuldigde voor de hoeveelheid ellende die ze had meegemaakt. En ook dat ze dat deed naar haar partner toe, het waren tenslotte háár ouders. Ze bleek zich enorm schuldig te voelen naar haar partner en ook naar haar dochter. Verstandelijk wist ze ook wel dat ze er niets aan kon doen, maar ja, het waren wel voornamelijk haar ouders die voor problemen zorgden en nu zaten manlief en dochter daar dus ook mee opgescheept.

Het bleek dat ze ook niet meer zoveel praatte met haar partner. Ik hoorde en zag wel, als ze over hem praatte, dat ze nog steeds heel veel van hem hield. Er was gewoon zo veel gebeurd en te doen geweest de afgelopen 2 jaar, dat ze daar niet meer zo toe kwamen. Als ze in gesprek waren, ging het vaak over de situatie van dat moment met de (schoon)ouders.

Ik heb haar -naast de uitleg hoe dit ontstaan was en hoe die spanning in je lijf werkt – ontspanningsoefeningen gemaild en gevraagd om te noteren wat voor haar ontspannende activiteiten waren. Daarnaast om weer voorzichtig in gesprek te gaan met haar partner.

Twee weken later had ze weer een afspraak. Ze kwam heel anders binnen dan de vorige keer; rechtop, niet meer zo bleek en vermoeid en ze glimlachte. Toen ze in de stoel zat vertelde ze dat het zo veel beter met haar ging. Haar man had gevraagd hoe het was geweest toen ze de eerste keer bij mij was geweest. Ze waren aan de praat geraakt en ze had alles verteld. Ook hoeveel last ze had van dat schuldgevoel naar hem toe. Zijn mond was opengevallen van verbazing; hoe ze dat nou toch kon bedenken?! Door dit open gesprek en deze eye-opener voelde ze zich al beter. Daarna waren ze blijven praten, over alles wat er nou eigenlijk gebeurd was de afgelopen twee jaar en wat dat met hen afzonderlijk en met hen als partners had gedaan. Door al deze gesprekken waren ze weer heel close geworden, was haar gevoel weer terug en de voortdurende spanning in haar lijf was er nu nog maar een paar momenten per dag. 

Er zat gewoon een andere vrouw!

Het vervolgtraject is uiteraard nog in gang, maar de eerste stap voorwaarts is gezet. 

De moraal van het verhaal?

Ik denk dat je er zelf genoeg uit kunt halen, maar ik heb het vooral verteld omdat ik er zelf zo blij van werd!!

In twee weken tijd kan er dus echt ontzettend veel veranderen met bewustwording en de juiste tools. En kan zelfs iemand die overspannen is, echt een hele grote stap in de goede richting maken.

Ben je of ken je iemand die last heeft van overbelasting, stress of stressklachten? Neem contact met me op als je meer info wil over een coachtraject om dit te verhelpen.